اود - به فتح الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)اود (به فتح الف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای سنگینی و خم شدن از سنگینی می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این کلمه به همین معنی در وصف خدای تعالی استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاود (به فتح الف) به معنای سنگینی می‌باشد. «آدا ودا» یعنی سنگینی کرد. این کلمه در اصل به معنی خم شدن از سنگینی است. ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در وصف حق تعالی فرموده‌اند: «لم یؤده خلق ما ابتدا و لا تدبیر ما ذرا و لا وقف به عجز عمّا خلق؛ خدا را سنگین نکرده و او را به زحمت نیانداخته‌اند خلقت آنچه شروع کرده و نه تدبیر آنچه آفریده است؛ و عاجز بودن، او را از آفریده‌اش باز نداشته است.» همچنین است جمله: «و لم یؤده منها خلق ما خلقه و براه.» ۲.۱ - تعداد کاربرداز این ماده فقط دو مورد در «نهج البلاغه» به کار رفته است. ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَود»، ص۹۷. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|